As botas hover serían brillantes.Parecía que nos prometíannos nalgún momento dos anos 70, e aínda estou tocando os dedos con anticipación.Mentres tanto, sempre hai isto.
Os meus pés están a uns centímetros do chan, pero inmóbiles.Deslízoo sen esforzo, a velocidades de ata 15 mph, acompañado só dun leve zumbido.Por todo o meu arredor seguen camiñando persoas non iluminadas, por amor de Pete.Non hai ningún requisito de licenza, ningún seguro nin VED.Isto é scooter eléctrico.
O patinete eléctrico é unha das cousas, xunto co iPad, a televisión en streaming e a pornografía por Internet, que me gustaría recoller da miña vida adulta e levar comigo ata a miña adolescencia.Ensinaríallo a Sir Clive Sinclair, para asegurarlle que a súa visión da simple mobilidade urbana eléctrica era perfecta e que acababa de equivocar o vehículo.
Tal e como está, merqueino un no cincuenta, hai ano e medio, e si, estiven incumprindo a lei.O meu é o Xiaomi Mi Pro 2, vendido por Halfords co estrito entendemento de que só se usaba en terreos de propiedade privada, pero non teño nada diso e levalo arriba e abaixo pola cociña molesta moito á miña señora.Así que estiven usándoo na estrada, en carril bici e na beirarrúa.Vou vir tranquilo.
Pero ti farías, non?Porque é pouco máis que un complemento ao paseo, e moito, como se ten dito moitas veces dos pequenos autobuses urbanos, hop on, hop off.Paréceme vencer o sistema e así é, porque é un vehículo motorizado e, polo tanto, debería estar rexistrado.
Pero tentar controlar o uso de patinetes eléctricos foi recoñecido como un esforzo inútil: tamén podes lexislar contra as persoas que intentan dicir palabras ao eructar.Así que o goberno está cedendo.Comezou con probas de scooters de aluguer, algo que tivo moito éxito no que agora podemos volver chamar O Continente, e parece que pronto poderemos posuílos de xeito privado, vila olímpica persoal en desuso ou non, e é como debe ser.A policía e a lexislación son, en última instancia, por consentimento público, e non podemos estar animados a andar.
Pero volvamos ao botín.Ten tres modos de conducción (peonil, estándar e deportivo) e unha autonomía real duns 20 quilómetros.A velocidade máxima é de 15,5 mph (é dicir, 25 km/h) e hai luces integradas, un bonito soporte lateral para aparcar, a aplicación inevitable que se acompaña, bla, bla, bla.
Considerado simplemente como "unha cousa", o scooter eléctrico é marabilloso.Hai unha fermosa pantalla brillante, un simple gatillo co polgar para facelo funcionar e recárgase desde un enchufe normal en poucas horas (oito horas para unha carga completa, pero ninguén o fai nunca).É efectivamente gratuíto de usar e non require ningún esforzo, e non creo que isto fose certo antes.
Imos entón: uns cantos pases co meu pé esquerdo para comezar a rodar (esta é unha característica de seguridade; non vai doutro xeito), entón premo o gatillo e o mundo é todo meu.O máis importante é que non teño que levantar constantemente cada pé e colocalo diante do outro da forma aceptada do que chamamos "camiñar";unha idea incriblemente pasada de moda e ridícula.
Pero neste momento estou un pouco desconcertado.É divertido, si.Cool dun xeito nerd e deliciosamente infantil.É un scooter.Pero para que serve realmente?
Para patrullar un almacén ou a cuberta dun superpetroleiro, ou simplemente moverse por un deses vastos laboratorios subterráneos de física de partículas, sería ideal.Remítoche á miña idea de converter o metro de Londres e outros en autoestradas para bicicletas.Os patinetes eléctricos serían marabillosos alí.Pero na rúa con Iggy Pop teño varias dúbidas.
Hora de publicación: 10-12-2022